Η μεταπολεμική Ελλάδα όπως την έζησαν ένας αφανής παρακρατικός και ο μονάκριβος γιος του που, δραπετεύοντας από την προβληματική του οικογένεια, ζει τώρα και εργάζεται στο Παρίσι. Δυο γενιές αντρών, μετέωρες μεταξύ των μεγάλων γεγονότων και των οικείων κακών, στην πιο κρίσιμη αναμέτρηση της ζωής τους. Μια απρόβλεπτη διαδρομή, από τα δύσκολα μετεμφυλιακά χρόνια και τη δικτατορία του '67 ως την κοσμογονία της μεταπολίτευσης και την οικονομική κρίση του 2010. Πατέρες και γιοι, αγόρια που δεν ενηλικιώθηκαν, ενήλικες που δεν ωρίμασαν, αμφιταλαντευόμενοι διαρκώς μεταξύ του καλού και του κακού, του ορθού και του λάθους. Άλλοτε ασταθείς και φοβισμένοι, άλλοτε αποφασισμένοι και ριψοκίνδυνοι.
Μια αντιπαράθεση γενεών αλλά και μια αντιπαράθεση μύθου και ιστορίας.
"Μια αναφορά, κι εκείνη αβέβαιη, σε αποχαρακτηρισμένο έγγραφο της Ασφάλειας από την περίοδο της δικτατορίας, "...στις παρακολουθήσεις φοιτητών συμμετείχε και ο X. Λ., έμμισθος συνεργάτης της υπηρεσίας που αποτάχθηκε λόγω ομοφυλοφιλίας...", μου κίνησε το ενδιαφέρον. Ποιος ήταν ο Χ.Λ.; Πού μεγάλωσε; Είχε οικογένεια; Ποια ήταν τα κίνητρά του; Τι απέγινε μετά την απόταξή του; Ερευνώντας σε διάφορα αρχεία δεν βρήκα και πολλά πράγματα, έτσι θέλησα να γράψω τη ζωή του, μέσα από πρόσωπα και προσωπεία που εγώ φαντάστηκα, να συμπληρώσω τα κενά της ισχνής βιογραφίας του με τη βοήθεια της μυθοπλασίας, να εξερευνήσω την ανθρώπινη εμπειρία πέρα από τα στερεότυπα, να δοκιμάσω και τις αντοχές των πολλαπλών αφηγήσεων μέσα σε ένα μυθοπλαστικό σύμπαν". (Νίκος Δαββέτας, από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Ο Νίκος Δαββέτας συνηθίζει να χρησιμοποιεί ένα ιστορικό γεγονός ή μια ιστορική περίοδο για να στήσει πάνω τους τη μυθιστορηματική πλοκή των έργων του. Από το Ολοκαύτωμα (Η Εβραία νύφη) και τη σχέση Μπελογιάννη ? Πικάσο (Ο ζωγράφος του Μπελογιάννη) ως μια βομβιστική επίθεση στο Λονδίνο (Ωστικό κύμα) ?μα και σε άλλα έργα του? οι επιλογές του φανερώνουν έναν πεζογράφο που θέλει να φωτίσει την Ιστορία με τις αποχρώσεις μια λογοτεχνικής αναζήτησης. Δεν στέκεται με παγωμένη αυστηρότητα απέναντι στις έρευνές του. Χωρίς να τις αγνοεί ούτε και να τις παραλλάζει, τις πλάθει με μια συγγραφική αυτονομία μιας και ο τελικός του στόχος είναι αυτός που πρέπει να διαθέτει κάθε πεζογράφος ? να πλάθει ζωντανούς ήρωες, άσχετα αν δε θα διαθέτουν οι ίδιοι σάρκα και οστά αλλά θα είναι σε χαρτί πάνω τυπωμένοι». (Μάνος Κοντολέων, bookpress.gr, 30/10/2020)